Yannick, mijn allerliefste

Ik vertrouwde jullie in een eerdere post al mijn postpartum ervaring toe. En hoezeer ik heb geworsteld om de balans terug te vinden in die eerste maanden.

Toen, op dat moment, in mijn diepe, zwarte hol, keerde ik bijna mijn rug toe naar mijn lievelingspersoon. Yannick.

De liefde van mijn leven. Het dekseltje dat - de ene dag al wat beter dan de andere - op mijn potje past. Mijn soulmate sinds het eerste uur. Die hemel en aarde zou bewegen om mij gelukkig te maken.

Na de geboorte van Ezra, zaten we voor het eerst in acht jaar niet op dezelfde golflengte. Waar het exact aan lag, kan ik niet echt zeggen. Maar de meest logische verklaring, lijkt me de juiste. We waren allebei verpulverd, overdonderd en totaal murw geslagen door onze nieuwe rol als mama en papa. En moe ook. Doodmoe.

Er werd met verwijten gegooid alsof het sneeuwballen waren en we vonden van elkaar dat de ander het ‘gemakkelijker’ had.

Papa kon veel gemakkelijker inslapen na een nachtvoeding.

Shame on him. Mama kon Ezra sneller laten stoppen met huilen. Shame on her.

Papa kon zich ontspannen. Kon van zijn eten genieten en even verdwijnen in zijn smartphone als hij even wat me-time nodig had.

Shame on him.

Mama kon middagdutjes doen want zij had moederschapsrust.

Shame on her.

Papa kon de deur achter zich toetrekken om te gaan werken. En mama was jaloers.

Shame on them.

Daarbij kwam nog eens dat ik kletsnat onder een donkergrijze regenwolk stond wat mijn eigen moedergevoel betrof. Ik worstelde met mezelf, met Yannick, met de hele wereld.

Recept voor een ramp? Een regelrecht enkeltje naar een echtscheiding?

Bijna. We kwamen er zeer dichtbij. Te dichtbij.

Maar stormen, zelfs tsunami’s van postpartum tranen, zijn er om te overwinnen. Zeker als je samen een wonder hebt gecreëerd.

We gingen samen in therapie. Ja, je hoort het goed. Relatietherapie. Niet enkel iets voor oudere koppels waar er overspel of sleur roet in de familiepot gooit, klaarblijkelijk. En het hielp. Het werkte voor ons. Om op een normaal volume en met een normale intonatie, te uitten wat we voelden. Om elkaar te begrijpen. Om elkaar te vergeven.

Tegelijkertijd zocht ik zelf ook naar antwoorden. Of op zijn minst naar bevestiging dat ik niet alleen was. En toen ontdekte ik het grootste pluspunt van social media. Ik kon andere mama’s vinden. Die, net als ik, uit balans waren gebracht door het nieuwe moederschap. Ik ben toen voor het eerst be-influenced. Op de beste, meest helende manier. Midden november 2017 postte een kersverse mama een Instagram post. Net bevallen van hun zoontje scheef ze een gedicht aan haar man, bomvol emotie. Een gedicht van hoop, van samen-zijn, van doorzetting. En het was alsof ik het zelf had geschreven. Het klopte, woord voor woord.

Het gedicht werd voor mij een levenslijn. Een lijn van mijn hart, rechtstreeks naar het zijne. Het bracht houvast.

In al mijn irrationale onbegrip, in al mijn frustratie, stond er één ding als een paal boven water. Er was niemand anders op deze hele planeet met wie ik dit zou gekund hebben, met wie ik dit elke dag doe. En daarvoor, mijn allerliefste, ben ik je eeuwig dankbaar.

Enya