“Mama, niet boos, neen?”

We noemen Ezra soms lachend ook wel eens ons brutaal aapje. Gelukkig kunnen we er af en toe met lachen, want brutaal zijn, is ten huize Keppens-Franckaerts echt een NO-GO.

Familie en vrienden omschrijven mijn gedrag naar Ezra wel eens als super-mega-zeemzoet-engelengeduld-lief. En toegegeven, Ezra kan mij rond zijn kleine vingertje winden met zijn grote bruine kijkers en zijn hoog stemmetje terwijl hij mij mee lokt voor een “keuken-kook-spelletje”.

Ik ben lief en zacht, maar lief en zacht werkt toch niet altijd bij onze kleine koter. Als Ezra in het brutaal aapje verandert en de grenzen opzoekt, heb ik gemerkt dat deze softe Mommy Bear, wat minder soft en wat meer Bear mag zijn.

Een week of drie geleden, wilde Ezra niet naar boven. Het was neen, neen, neen. Weglopen, op de grond liggen, zich laten hangen als een zak aardappelen, lachen om mijn ‘boze’ blik, enz. In die mate dat hij mij zelfs, ongewild, pijn deed door zichzelf in allerlei bochten te wringen. I lost my cool. Right then and there. Ik werd woedend. Terwijl ik Ezra meesleepte naar de hal, riep ik woedend dat hij NU.GODVERDOMME.DE.TRAP.MOEST.OPGAAN. Ezra is toen in de hal in tranen uitgebarsten. Helemaal onder de indruk. En eerlijk, op dat moment kon het mij niet veel schelen zolang hij maar die trap op stapte. Ik ben toen boven een tirade tegen hem begonnen dat ik wilde dat hij stopte met neen zeggen en dat ik enkel nog maar “ja, mama” wilde horen. Dat hij dat niet nog eens moest proberen en dat mama héél boos was op hem. Ik weet niet of hij er veel van begrepen heeft, maar het moest van mijn hart. Uiteindelijk bekoelde mijn woede en toen Ezra met een voorzichtig lachje aankondigde dat hij flink pipi had gedaan op het potje, kon ik niet anders dan highfive‘en en applaudisseren. Tijdens het omkleden vroeg Ezra zacht met getuite lipjes, ”mama, niet boos, nee?neen?” “Neen, liefje, mama is niet meer boos. Maar jij moet wel flink zijn, anders wordt mama boos.”

Sinds die avond is er iets veranderd in mijn dynamiek met Ezra. Een onzichtbare grens is vastgesteld en Ezra voelt bijna intuïtief aan wanneer hij die grens bij mij bereikt. Dan moet er slechts één blik uitgewisseld worden om te weten hoe laat het is. Ik zie op dat moment de opstandigheid zo van zijn gezichtje glijden omdat hij weet dat dit een gevecht zal zijn dat hij toch niet kan winnen.

Ik voel me soms schuldig over die ‘boze mama’ momenten en ik wil ook niet verkondigen dat mijn woede-uitbarsting de gepaste reactie was. Het voelde alleszins alsof ik de wil van mijn kindje moest breken om gedaan te krijgen wat moest gebeuren. Maar tegelijk, wat is het alternatief? Je kind altijd en overal zijn zin laten doen? Grenzen zijn er om af te tasten, maar grenzen zouden geen grenzen zijn als mama’s en papa’s ze niet zouden vastleggen.

Enya