Tia Mexicana

Daar gaat ze weer. Naar het andere deel van haar leven, van haar hart. Het doet toch altijd een beetje pijn. Alsof er een elastiekje rond mijn hart wordt gespannen. Zo van, ik begrijp het, maar ook weer niet.

Mijn lieve zusje vond bijna 4 jaar geleden een tweede thuis in het verre Mexico. Wat een ervaring van één jaar moest worden, duurt toch al wat langer dan gepland. Toen ze in 2016 vertrok, grapte ze, “Je mag alles doen terwijl ik weg ben. Alles, maar niet zwanger worden.” Onze aankondiging via Skype ging dan ook niet zonder de nodige traantjes. Ze dacht immers dat ze de geboorte van haar Ezrawietje zou missen. Maar dat was - per toeval - goed gepland en op 27 augustus 2017 stond tìa dan ook te blinken van trots met haar kleine, grootste liefde in haar armen.

Ze zou nog in België zijn tot vlak voor Ezra’s eerste verjaardag en dat eerste jaar vormde die twee een instant connectie. Hoewel we er af en toe grapjes over maakten, waren we allemaal stiekem wel bezorgd wat er met hun band zou gebeuren als tìa ongeveer een half jaar weg zou zijn. Want hoe zou een baby van 1,5 jaar oud die band nog kunnen herinneren? Zou het weerzien op de luchthaven in een anticlimax eindigen? Of zou Ezra zijn tìa toch nog herkennen?

Het laatste bleek uiteindelijk waar. Een grote zucht van opluchting.

Mijn zus en ik hebben een sterke band en we kunnen altijd op elkaar rekenen. Ondanks het leeftijdsverschil zitten we vaak op dezelfde golflengte en voelen we aan wat de ander nodig heeft. Maar met ettelijke duizenden kilometers (en bijhorend tijdsverschil) ertussen lukt het praktisch gezien niet altijd om er letterlijk ook voor elkaar te staan.

Dat merk je pas echt als je zusje weer terug in België is.

Ezra van de crèche halen? Geen probleem!

Even snel samen lunchen? Graag! Even langs de winkel? Geen probleem!

Ezra een dagje opvangen? Ja, leuk! Ik kom hem snel oppikken. Je sociaal vangnet wordt weer net iets groter. Zomaar, onvoorwaardelijk en zonder schroom durf ik mijn zus, Ezra’s liefste tìa, om hulp vragen. Omdat het kan en omdat ik zie hoe Ezra zich op zijn gemak voelt bij haar. En dat voelt zo verdomd fijn. Zo fijn zelfs dat het telkens pijn doet om dat weer even te moeten opgeven. Dat terugvallen op je Player Two van het eerste uur.

Ik kan me niet inbeelden hoe het voelt voor haar. Om heel bewust te gaan voor dit avontuur, wetende wat ze allemaal moet missen. Maar dat het lef en doorzettingsvermogen vraagt, begrijp ik wel. Daar ben ik, als grote zus, heel trots op. En hoewel wij ze nu weer even niet fysiek in onze armen zullen kunnen sluiten en ik haar altijd met een dubbel gevoel zal zien vertrekken, wil ik ze graag één ding heel graag zeggen: “Estaré aquí cuando regreses. Siempre. Te amo mi hermanita”