Het kinderdagverblijf: een afgesloten hoofdstuk

Dinsdagavond, 17.30u.

Half buiten adem en een beetje gestresseerd door het verkeer (hallo, het is vakantie. Wat doet iedereen nog op de baan?), arriveer ik bij “de vriendjes”. Zo noemen we het kinderdagverblijf waar Ezra sinds hij drie maanden oud is naartoe gaat. Terwijl ik de trap oploop, spreekt de mama van “een vriendje” me aan; “Spannend, he! Hoe onze kereltjes bijna afstuderen?”

Ik moet eerlijk bekennen, ik heb een paar seconden geen idee waarover ze het had. Uiteraard heeft ze het over de laatste dag van Ezra bij zijn vriendjes. Die dag wordt de kleuter in spe gevierd met een kroontje, liedjes en een cadeautje. Dat feestje was gepland voor donderdag.

Donderdag? DEZE DONDERDAG? Ow, crap. In mijn hoofd was die laatste dag toch nog verder weg. Niet al binnen twee dagen! Nog geen traktatie, geen attentie voor zijn juffen. Pinterest, beste vriend, wat moet ik doen?

Om half één snachts op woensdagavond leggen Yannick en ik de laatste hand aan de super originele, maar ietwat ambitieuze, traktaties voor Ezra’s feestje. En met een krop in de keel kruip ik onder de wol, om diezelfde nacht amper 4 uurtjes te slapen. Want het dringt door. Dat ik Ezra maandag zal afzetten in een onbekende omgeving, met onbekende mensen. Dat de nieuwe juf Ezra‘s trekjes niet kent en misschien ook zijn rudimentair Ezra-Nederlands niet zal begrijpen. Dat ik zijn kinderdagverblijf juffen en hun waanzinnig inspirerende aanpak moet loslaten.

Zora, bedankt voor je hands-on mentaliteit en de zelfzekerheid waarmee je alles daar runt. Het gaf mij als jonge, bezorgde moeder een houvast, een zekerheid dat jouw ervaring, mijn onervaren geklungel zou kunnen counteren.

Inne, bedankt voor jouw lieve, zachte stem. De stem die Ezra gerust stelde en beloofde dat het een leuke dag zou worden als hij weer “zo een ochtend” had.

Evelien, bedankt voor je enthousiasme. Want een vrolijk, druk kereltje zoals Ezra heeft dat nodig. Iemand die op zijn snelheid mee gaat en hem uitdaagt om zijn eigen grenzen te verleggen.

Aminata, bedankt voor de rust die je altijd uitstraalde. Je consequente aanpak maakte dat Ezra, onze kleine deugeniet, ook goed weet wat kan en wat niet.

Alle andere lieve juffen van de Wijsneusjes, bedankt om een aanvulling te zijn op onze opvoeding. Om elke dag weer voor ons kindje te zorgen, hem te troosten, van hem een kleuter te maken.

Het klinkt misschien gek maar ik heb het nu veel moeilijker om de knop om te draaien dan toen ik een drie maand oude baby Ezra voor het eerst bij de vriendjes dropte. Toen was ik echt helemaal klaar om, naast kersverse moeder, terug wat meer Enya te worden. Maar nu twijfel ik of ik, als mama, wel de juiste beslissing heb gemaakt. De school? Instapklasje of nog niet? 5 dagen per week? Elke dag tot 17u in de nabewaking?

Maar hoe je het ook draait of keert, het hoofdstuk van het kinderdagverblijf is, datgene wat vertrouwd is, loslaten en uitkijken naar de volgende fase. Niet meer, maar zeker ook niet minder dan dat.

Enya