Welkom, Enya 2.0

Tijdens mijn zwangerschap, probeerde ik me in te beelden op welke manier het moederschap me zou veranderen. Ik fantaseerde over wat voor moeder ik zou zijn. Mijn grootste angst was dat ik geen connectie zou hebben met mijn kleintje, me geen mama zou voelen en daardoor te streng zou zijn. Gevolg, Ezra zou niet van me houden.

Allemaal bullsh*t. De connectie die ik voel met Ezra is onbeschrijfelijk. Ik moeder over hem als een moedergans over haar kuikens. Kwatongen zouden zelfs durven beweren dat ik te weinig grenzen heb en soms té lief ben voor het sterke karaktertje dat mijn zoon heeft.

Het moederschap leert me elke dag iets nieuw. Over mezelf, over de wereld.

Ik leer dat het oké is om tegelijkertijd sterk én breekbaar te zijn

Vrouwen beseffen pas als moeder hoe sterk ze echt zijn.

Beginnend op die - verschrikkelijk onelegante - bevallingstafel. Ik kan je verzekeren, een mensje van +- drie kilo eruit persen, dat is geen kattenpis. Menig man valt flauw, alleen al van ernaar te kijken. Om nog maar te zwijgen over het pijnlijke slagveld down under.

Maar voor mij was hetgeen daarna kwam de echte beproeving. Het mentale, de onderbroken nachten, het evenwicht zoeken. Om te beseffen dat ik niet alles alleen kan, en dat het oké is om hulp toe te laten.

Ik mag het wat vaker tegen mezelf zeggen. Wat ben ik sterk. Wat zijn alle moeders godverdomme sterk.

Ik leer dat je uiterste best doen, altijd goed genoeg is

Ik ben altijd plichtsbewust geweest. Ik ben streng voor mezelf en ik wil niet dat mensen me zien als iemand die snel opgeeft. Ik ben trots dat mensen me een doorzetter noemen. Ik was vroeger van mening dat het altijd beter kon en ik was niet snel tevreden.

Ik doe nog steeds mijn uiterste best, maar het moederschap leerde me ook mezelf al eens te vergeven. Het leert me dat mijn uiterste best doen goed genoeg is, ook al betekent dit niet 100%, maar 90%.

Ik leer zachter te zijn voor andere mama’s

Toen ik jonger was en een mama op straat zag discussiëren met haar peuter, draaide ik met mijn ogen. Letterlijk gebeurd. Ik ging er vanuit dat de opvoeding toch niet was wat het moest zijn als je met zulk kind buiten kwam. Mij zou dat niet overkomen. Ik zou consequent zijn en regels hebben.

Hoe onwetend dat ik was. Wist ik veel dat peuters eigenlijk kleine, borderline mafketels zijn zonder gradaties. Het ene moment de braafste engeltjes, het volgende moment duivelachtige etters. Nu voel ik elke keer een klein steekje in mijn hart als ik op straat een twee-is-nee peuter passeer. Voor die mama. Die vanbinnen luidkeels staat de brullen van onmacht, maar langs buiten probeert haar ‘cool’ te bewaren. Ik probeer oogcontact te maken in de hoop dat ze mijn mentale boodschap begrijpt. Ik zie al het goede dat je doet, mama! Ik begrijp het! En je bent niet alleen!

Ik leer genieten van de kleine dingen

Ik ben geen fan van wandelen of fietsen. Ik ga nooit voor mijn plezier naar het park. Maar Ezra houdt van buiten zijn. Hij is gefascineerd door de wind die tegen zijn gezicht blaast en trappelt graag in de plassen. Hij ontdekt elke dag nieuwe dingen. Een eikeltje op de grond, de geur van bloemen. En ik (her)ontdek het samen met hem. Gisteren ging ik samen met Ezra naar de bakker om de hoek. We zijn bijna een uur weg geweest. Voor een route van hooguit 10 minuten. Hij op zijn loopfietsje, ik te voet. We ontdekten samen dat niet elke ondergrond even effen is en dat de ene steen zijn fietsje als wat meer laten beven en stotteren dan de andere. Hilariteit alom. Ik beken. Ik heb mezelf na 40 minuten echt moeten inhouden om mijn geduld niet te verliezen. Ezra zou het immers niet begrijpen. We hadden toch plezier?

Genieten van de kleine, dagdagelijkse dingen is iets wat ik voor Ezra amper deed. Ze waren vanzelfsprekend. Maar dat zijn ze eigenlijk niet. En ik leer genieten van het allemaal te herontdekken want Ezra blijft maar even kinderlijk klein en ik besef dat het nu of nooit is. Mijn prioriteiten zijn opeens glashelder. Mijn gezin en ik eerst. Al de rest is relatief.

Het moederschap leerde me te relativeren. Ja, natuurlijk hou ik ervan om ’s avonds te verdwijnen in een goed boek. Maar ik leg het meteen neer als Ezra huilend wakker schrikt uit een nachtmerrie. Ja, natuurlijk doe ik mijn job graag, maar ik neem zonder verpinken verlof als hij ‘s morgens met zijn gloeiend, koortsig hoofdje een extra knuffel vraagt.

Als ik naar Ezra kijk, worden mijn prioriteiten haarscherp. Het leven is te kort om het maar half te doen. Je dagen moet je vullen met datgene wat je gelukkig maakt. Een passie stel je niet uit tot een beter moment. Gedrag van gezelschapsdieren bijvoorbeeld.

Het moederschap heeft me niet veranderd, het heeft me verbeterd. Welkom Enya 2.0.

Enya