Volwassen zijn is zó vermoeiend

Ik loop mezelf soms echt voorbij. Gewoon omdat ik alles wil doen, managen of onthouden. En aangezien ik nog geen Robo-upgrade kreeg, zorgt dit soms voor chaos in mijn hoofd.

Terwijl ik de deur van mijn home-office om tien na vijf sluit, ben ik al 10 minuten te laat voor mijn “tweede shift”. Ik begin snel op te ruimen, terwijl ik kook, Ezra entertain, in de gaten hou dat de kittens de keukenrol niet te pakken krijgen en een mentale planning maak voor morgen. Allemaal terwijl een irritante vogeltje op mijn schouder onophoudelijk vraagt wanneer ik nu eindelijk eens zal beginnen studeren voor het examen van binnen drie weken.

Ergens op of onder de kast, slingeren onbetaalde rekeningen. Doe ik later wel. Of morgen. Of wanneer de eerste herinnering komt. Het moment dat ik er aan denk, is het alweer uit mijn gedachten want Ezra komt vragen of hij nog wat “witte kaas” (feta) mag. “Neen, schat. Zie je niet mama achter de kookpotten staat?” Stomp, stomp, stomp. Mijn boze kleuter gaat zijn Vtech autootje halen om hem met veel flair voor mijn voeten op de grond te gooien. Kalm, Enya. Het is kwart voor 6. Nog twee uur en hij ligt in bed.

Tussen acht en negen, plof ik dan eindelijk in de zetel na een dikke 14 uur het allerbeste van mezelf te hebben gegeven en ik merk op dat ik niet eens de tijd nam om mijn schoenen uit te doen. Eigenlijk zou ik de kookplaat nog even moeten afkuisen en even stofzuigen zou ook niet slecht zijn. Maar mijn kont raakte de zetel en dat, beste mensen, is de doodsteek voor mijn energiepeil.

Mijn ouders grinniken soms dat ik niet de “beste” ben in mijn huis op orde houden en te poetsen. “Niet iedereen kan goed zijn in alles, liefje”, zeggen ze dan. Auwtch! Wat zo banaal gemakkelijk lijkt te gaan bij anderen, lijkt mij niet te lukken.

Hoe doet iedereen dit toch? Of beter, hoe komt dat iedereen het lijkt te kunnen, behalve ik? Iedereen lijkt altijd al zijn shit bij elkaar te hebben. Hoe dan? Wat is het geheim? Koffie? Redbull? Elektro-schok?

Soms vind ik volwassen zijn zo vermoeiend. De druk om te steeds beter, efficiënter, meer te presteren soms zo overweldigend. Alle ogen op elkaar gericht. Wie doet wat, met wie en hoe. Soms verlang ik zo naar niets te moeten, en alles te mogen.

Maar meestal ben ik dankbaar dat dit mijn chaos, mijn storm is. Want wat ben ik zonder datgene wat altijd van mij zal zijn?

Enya