Reactie op Connor(soorten)

Kunnen we terug even normaal doen?

Kruipen we eens diep in onszelf om onze menselijkheid terug te vinden?

Want het ding dat ons mens maakt, onze sociale kern die ons verbindt, zit daar nog. Diep vanbinnen. Achter alle ingefluisterde haat en de vooroordelen. Achter de polariserende taal die de media en de politici verspreiden. Achter de termen anti-vaxer, wappie, pseudo-expert, schaap, wakkere. Daar zit ons hart. Daar zit jouw hart. Als we ons hart laten spreken, zijn we niet te stoppen. Dan gaan we voor elkaar door het vuur. Dan overstijgen we de grootste (menings)verschillen.

Dat leek ons ook even te lukken, voor het vaccin, voor de “vrije” keuze. Er werd geschreven over de evolutie van de mens. Er werd luidop gedroomd over hoe de mens beter, bewuster zou omgaan met elkaar en met de planeet. De weg er naar toe was zwaar, maar de uitkomst het oh zo waard. De silver lining kleurde haast goud.

Maar toen kwam de campagne, werd er reclame gemaakt voor de prik. Verdienden pharma bedrijven miljarden aan een gloednieuwe, onbekende vaccin-techniek. De informed consent werd gedegradeerd naar een "pas op want als je niet, dan...". Politici en experten deden bewust polariserende en hatelijke uitspraken, zowel in de krant als op social media. Vrijheid kreeg een morele lading. Als je een foute – vrije – keuze maakt, moet je de gevolgen maar dragen. Echter, een keuze is niet langer vrij als ze fout is. Een keuze is niet langer vrij als je na die keuze geen vrij burger meer kan zijn.

Mensen voelden zich gemarginaliseerd, begonnen zich in echo kamers te verenigen. Zegden massaal hun abonnement op van de traditionele media. Wantrouwden alles wat gepubliceerd werd. Filmpjes werden verspreid, over de ganse wereld. Over protestmarsen die onzichtbaar bleven. Jammer, want procentueel zijn we met weinig, maar in absolute aantallen zijn we met duizenden, miljoenen zelfs. De tegenbeweging is in beweging. Nu meer dan ooit. Een parallelle samenleving ontwaakt.

De gepolariseerde samenleving lijkt een feit.

En toch geloof ik dat dit niet zo hoeft te zijn. Er komt een tijd na deze crisis. Wanneer alles is gezegd, alles is gedaan. Wanneer de zorgverleners weer terug opgelucht kunnen ademen en sommigen onder hen niet langer hoeven te vrezen voor hun job omdat ze de foute - vrije - keuze maakten.

En dan moeten we samen verder.

Die toekomst die door optimisten in 2020 werd beschreven, ligt nog steeds daar. Op ons te wachten. Maar wel als wij, als mensheid, dat ook willen. Als we groeien en evolueren. Als we loskomen van de idee dat solidariteit enkel kan worden ingevuld door een prik, maar ook door levensstijl, gezond verstand en individuele verantwoordelijkheid.

Je kan kiezen, elke dag opnieuw, om bewust te leven, bewust samen te leven. Om niet te blijven vasthangen in dat wij-zij. Om niet verzuurd en verbitterd te zijn. Om te stoppen met twijfelen. Om je keuze te ownen, en die van de ander te respecteren. Om geen Connor te zijn.

Voor al diegenen die het soms (of heel vaak) moeilijk hebben, je bent niet alleen. Reik naar me uit als je dat nodig hebt. Ik ben hier. Voor altijd. Dat beloof ik.

x

Enya