Bevallen van Boaz, Enya-style

Deze blogpost beschrijft mijn bevalling, vanuit mijn perspectief. Misschien met wat ”too much information”, maar altijd eerlijk. Lezen op eigen risico.

Een dikke maand geleden lag ik net terug in bed na een nachtelijk uitstapje naar het toilet, toen een zacht, maar overduidelijk plofje in mijn buik voor een plas water zorgde in en naast ons bed. Mijn water was gebroken. Net als bij Ezra.

Ik hees mezelf uit bed, sneller dan ik de afgelopen weken had gedaan want anders was onze matras wellicht voor de vuilbak geweest. Met mijn benen nogal onelegant uit elkaar en een natte pyjamabroek die 5 kg zwaarder aanvoelde, wekte ik Yannick. In deze houding niet simpel overigens. Ooit al eens een slapende baksteen wakker gemaakt met enkel uw stem vanop een meter of 3?

”Het is begonnen. Mijn water is gebroken.” Ik klonk vrij kalm. Of dat ook zo was, herinner ik me niet meer. Mijn hoofd, mijn ratio nam het even over. Want ik wist dat Yannick zou stressen (ook al zou hij gespeeld rustig en beheerst blijven, voor mij) en we moesten nog opvang voor Ezra zien te regelen. Om 3u ‘s nachts. En zonder kleerscheuren in het ziekenhuis geraken.

Tegen de tijd dat we Ezra en onszelf hadden aangekleed, in spoed een zakje met frisse kleren voor Ezra en een paar strandhanddoeken voor onder mijn poep (Sorry, kuisploeg van het ziekenhuis, voor het spoor vruchtwater in de gang) hadden bij elkaar gegrist en we naar de auto stapten, voelde ik de eerste oncomfortabele wee. Ah, zo voelde dat dus. En dit is nog maar het begin. Gezellig. Ik zette mijn Game Face op. Voor een driejarige kleuter was gewekt worden met de boodschap, “Je broertje komt eraan en mama moet NU naar het ziekenhuis” al ingrijpend genoeg. Een vloekende, puffende moeder wilde ik er niet als sausje bovenop gieten. Dus, Game Face.

Aan de telefoon had de verloskamer me verteld dat, als de weeën nog niet begonnen waren op het moment van de controle monitor, we wellicht konden wachten tot de ochtend en dus op onze gyneacoloog. Dat dat geen goed plan was, had ik al door in de auto op de Antwerpse Ring.

Ik vond die monitor van 30 minuten persoonlijk dan ook overbodig. What’s the point als het toch een keizersnede werd? Moest ik dan echt 30 minuten weeën zitten weg slikken? Ik was lichtelijk geïrriteerd.

Monitor, check.

Echo, check.

(Stuitligging, check. Jammer genoeg.)

Corona-test, check.

Lelijk ziekenhuis kleed-dingetje, check.

Op naar het operatiekwartier, dan maar.

Aangekomen, werden we opgewacht door de anesthesist, of beter de twee anesthesisten. Een jongere en een oudere. Ik mocht op de tafel, een smal metalen ding, plaatsnemen met mijn rug naar hen. Tijd voor de ruggenprik. Ik moest mijn rug bol maken, voorover leunen, muisstil zitten én ontspannen. “Vrouwmens, ik ga binnen dit en drie kwartier mijn tweede zoontje ontmoeten, ik kan niet ontspannen.” Toen de anesthesisten tevreden waren over mijn pose, hoorde ik wat geritsel achter mij. En het enige wat ik dacht was, “Please, laat geen student-dokter tussen mijn ruggenwervels prikken, please!” Want ik had al snel in het snuitje dat het ging om een leermoment (Danku, Grey’s Anatomy). Waarom juist bij mij? Ik wil de dokter met de grijze haren en de wijze, kordate stem, niet de rookie die mogelijks nog in mijn gat prikt in plaats van tussen mijn wervels! Maar de snoodaards hadden dat slim gezien (pun intended) want ik kon niet zien wie de prik uiteindelijk gezet heeft. Achteraf (maar wel pas op de kamer) even geverifieerd bij Yannick. En ’t was dus de rookie! Goddammit.

De gyneacoloog van wacht was een lief, zelfzeker gezicht. En ik wenste haar proficiat met haar zwangerschap. Want vanop mijn metalen bed had ik opgevangen dat ze vandaag ook een echo op de planning had staan. Terwijl de verpleegsters en de dokter mijn buik voorbereidden met veel doeken, en rood ontsmettingsmiddel, begon de verdoving te werken. Iets te goed blijkbaar want ik begin weg te zakken. Was dit wel de bedoeling dat ik me zo moe voelde? Help! Ik wil dit bewust meemaken! Niet als een zombie. De anesthesist en Yannick merkten het, denk ik, ongeveer tegelijkertijd op. Ik reageerde traag en begon slechter te praten. Ook het scherm naast mijn hoofd begon te bliepen. Dit was niet de bedoeling.

Er werd iets ik mijn infuus gedaan, een nieuwe zak met doorschijnend vocht werd gehangen.

Ik hoorde het woord epinephrine. Adrenaline, dus (Danku, Grey’s Anatomy). Het drupje ging echter niet snel genoeg en ‘k werd niet alerter. Dus kneep de anesthesist dat zakje uit. In mijn infuus. Zoals een Caprisun drankje, maar dan echt. That did the trick, tho. En ik werd geleidelijk aan weer “wakker”.

Om 5u45 werd Boaz geboren na heel wat getrek en gesleur. Mijn lijf bewoog echt op de tafel van links naar rechts. Dat voelen, zonder pijn. Wonderbaarlijk, die ruggenprik! Het moment dat Boaz uit mijn buik werd gehaald, eerst een poep, dan een rugje, een hoofd en armpjes, heb ik kunnen beleven. Ik heb hem zien en horen wenen. Een big deal voor mij omdat ik dan wist dat hij gezond was. Ik sprak namelijk vooraf enkele wensen uit. Ik wilde de geboorte meemaken, hem zien geboren worden en hem na zijn geboorte bij mij hebben. Net alsof ik “natuurlijk” zou bevallen zijn. En zo geschiedde het. Na een korte stop bij de kinderarts, werd Boaz, onder een warmte-dekentje, op mij gelegd. En hoe ongemakkelijk dat ook was, want hij lag eigenlijk op mijn schouders/keel, was ik zo dankbaar voor dat moment. Mijn kindje was bij mij, zoals het hoorde.

Het tweede deel van de operatie, het dichtmaken en naaien van mijn baarmoeder en buik, duurde veel langer dan de geboorte van Boaz. En ik herinner me dat ik op een gegeven moment aan Yannick vroeg of alles wel in orde was met mij.

Toen de dokter mijn buik weer had toe genaaid, mochten we met ons 3 naar de Recovery Room. Waar ik een tijdje in observatie werd gehouden omdat ik “iets meer bloed verloren had dan normaal”.

Na een uurtje of twee, mochten we gelukkig naar onze eigen kamer op de materniteit.

En omdat ik nu al moederliefde in mijn hart kon herkennen, voelde ik hét. Het genieten kon beginnen. Als gezin van 4.