Rewind O’clock: Postpartum

Ik neem jullie graag even mee naar het begin. Het moment dat Ezra geboren werd en ikzelf geherdefinieerd werd tot mama.

Mijn zwangerschap was er eentje uit de boekjes. Na 3 maanden was het al raak, ochtendmisselijkheid was een vaag begrip en volgens familie en vrienden was ik “zo mooi zwanger”. Ik had uiteraard wel wat zenuwen om wat zou komen, maar ik zou het grote onbekende gewoon op me laten afkomen. Zwangerschapsyoga, een vroedvrouw, ademhalingsoefeningen, ouderschapsboeken lezen,... allemaal overbodig. Een kind krijgen was toch iets natuurlijk? Wat het biologische aspect betreft, 100% waar. Hoe mijn lichaam een mensje had gecreëerd en op een luttele 12u eruit had gewerkt. Een mirakel, dat meen ik echt.

Wat het psychologisch-emotionele aspect betreft, kwam al snel het besef dat een kindje krijgen en mama worden, voor mij althans, toch niet zo natuurlijk aanvoelde.

Ik herinner het me nog alsof het gisteren was, het moment dat we voor de allereerste keer met Ezra naar huis reden. Ezra was drie dagen oud en het ziekenhuis had ons net buitengekegeld. Gers Pardoel’s “Zo bijzonder” was op de radio en opeens knakte er iets in mij. De tranen die nog geen ruimte hadden gekregen door de stormwind van bezoek in het ziekenhuis, rolden van mijn wangen en wilden maar niet stoppen. Ik kan het nu nog steeds moeilijk onder woorden brengen wat ik toen voelde. Ik had 9 maanden lang naar Ezra uitgekeken, gefantaseerd over hoe hij er zou uitzien en hoe zijn zieltje zou passen op de mijne. Maar op dat moment, voelde ik het niet. Was dit hoe een mama zich hoorde te voelen? Waar was die onvoorwaardelijke liefde waarover Gers zo heerlijk mooi zong? Het liefst had ik op dat moment willen vluchten naar het verleden. Naar de tijd waar ik verliefd werd op Yannick en we samen het gevoel hadden dat de wereld perfect was op een zondagmiddag in bed.

Ik heb toen aan Yannick al snikkend opgebiecht dat ik twijfelde of ik wel van Ezra hield. Is liefde iets dat altijd moet groeien of kan dit van het ene moment op het andere er gewoon zijn?

De daaropvolgende dagen en weken had ik last van babyblues, slaaptekort en paniekaanvallen. Het voelde alsof ik in een zwarte tunnel wandelde zonder eindpunt. Elke ochtend, na nog maar eens een slapeloze nacht, huilde ik als een klein kind omdat Yannick zou gaan werken en ik de komende 10 uren alleen zou zijn met Ezra.

Erover praten deed ik enkel met Yannick. Maar toen was mijn mama er opeens. Of het nu haar moederinstinct was of een flashback naar haar eigen prille moederschap, ik weet het niet. Maar zij zag het. Als ik een moment moet kiezen waarop ik haar liefde het meest gevoeld heb, is het die periode. Zonder veel woorden, nam ze het stuur een tijd over. Want ik was moe. Zo ontzettend moe. En beetje bij beetje, begon die tunnel wat grijstinten te vertonen.

Vier maanden later, het moment dat ik terug mocht gaan werken, kan ik niet anders omschrijven als een ommekeer, een verademing. Wie had ooit gedacht dat ik, door terug te kunnen gaan werken, mezelf zou beginnen herkennen als de oude Enya? En bijna als sneeuw voor de zon, verdwenen al mijn tranen, mijn twijfels en onzekerheden. Het besef dat Enya niet alleen maar mama hoefde te zijn, maakte dat die tunnel explodeerde met kleur. Ik kon weer ademen. Ik kon weer denken. We zijn ongeveer twee jaar verder en alles is goed nu. Gers’ liedje is ondertussen mijn lijflied geworden als ik stilsta bij mijn liefde voor Ezra. En mijn

realiteit is dat de liefde voor mijn kind gegroeid is. In een razendsnel tempo van nul naar oneindig. Ik kan niet denken aan een leven in een wereld zonder hem.

Ik ben Enya. ik heb lief, ik studeer en ik werk. Ik heb moeten leren om mama te zijn. En dat is helemaal oké.

Aan alle mama’s die het gevoel hebben dat hun tunnel pikdonker is. Het wordt beter. Ontelbaar keer beter. Aan alle mama’s die wel zijn afgestapt aan de roze wolk, mag ik even jaloers zijn?

Enya