Over kattenkwaad, leugentjes en stinkiewinkies

Dag 25 van onze ‘softe’ lockdown. Of was het dag 26, 27 of 45? Ik moet het eens navragen. Bij Marc Van Ranst, of zo.

Ten huize Keppens-Franckaerts staat quarantaine alles behalve synoniem voor verveling. Met 2 volwassenen, een kleuter en 8 katten is het hier dolle pret. Meestal, toch. Vooral als ik mij kan terugtrekken in mijn werk-cocon. Boven. Alleen.

Want ja, ik ben een van de gelukkigen die nog mag werken. Weliswaar “flexibel en van thuis” met af en toe een onderbroken Skype meeting omdat Ezra echt wel nu (NU!) nood had aan een zoentje van mama. Terwijl papa gewoon 100% beschikbaar is om op elk moment te kussen. Komaan Ezra, zoveel verschil is er niet tussen mama en papa. Papa zorgt ook voor eten (pizza) en voorziet ook bezigheid (iPad), net als mama. En wc-papier, dat ook.

Alle gekheid op een stokje, ik mag eigenlijk niet lachen met Yannick. Hij doet het toch maar. Een Duracell kleuter van 2,5 entertainen van ‘s morgens tot ’s avonds. Zonder hulp. En zonder zenuwinzinking. Laten we het zo zeggen. We koesteren elk moment, tussen 12u en 14u, want daarna is de kans groot dat hij wakker wordt van zijn middag dutje.

Ezra kan nu niet naar school. En, heel uitzonderlijk, mogen wij dus van op de eerste rij meemaken hoe snel die kleine kerel dingen leert en oppikt. Hij ontwikkelt zijn gevoel voor humor, begint te spreken “als ne grote” met stopwoorden en intonatie (en gezucht als het hem niet zint) en begint stilaan ook het concept van liegen door te hebben. Oh joy, een nieuwe fase!

Eergisteren bestelde ik iets online en had ik het betaalbakje van de bank nodig. Om een of andere reden vindt Ezra dit bakje ook heel erg interessant “speelgoed”. Tijdens een moment van onoplettendheid, had hij dat ding van tafel gegrist en stond hij op 3 meter van mij. Yannick en ik bevalen hem in onze strenge-ouder-stem om dat bakje terug aan mama te geven. Ezra dacht daar evenwel anders over. Hij draaide zich om en legde het betaalbakje onder onze rotan (!) stoel in de zithoek. Met een uitgestreken en opgeheven handjes kwam hij terug. “Oei, waar is het nu? Weg. Kijk!”. Klein liegbeest. Één ding was hij in zijn jeugdige (on)schuld wel vergeten. Mama en papa konden gewoon door de gaten in de stoel heen kijken en het bakje zien liggen...

De kittens huppelen ook nog eens tussen dit alles door. En ook dat is uitzonderlijk en iets om te koesteren. Want binnenblijven werd opeens veel aangenamer. Ook voor Ezra. De kittens zijn zijn ‘lieve kindjes’ die kusjes en knuffels in overvloed krijgen. De onhandige wurggreep krijgen ze er gratis en voor niets bij. Socialisatie level 3.000, check!

Even uit nieuwsgierigheid, wie wast er zich deze periode nog elke dag? Hé, wij besparen niet op eten, oké? Zoals Ezra het dan ook heel treffend kan omschrijven... Soms zijn

we échte stinkiewinkies. En das helemaal oké. #gijriektdatochni

Geen Paniek. Onze handen wassen wel.

Meerdere keren per dag.

#StayHome #StayStafe

x

Enya