Mommy Guilt Confession

Ken je dat? Dat knagende gevoel in je buik? Dat stemmetje in je hoofd dat zegt dat je een egoïst bent en je kind liever afzet bij een ander dan er zelf voor te zorgen? Schuldgevoel.

Na mijn bevallingsverlof hebben we vrij snel beslist dat Ezra twee avonden per week bij zijn grootouders zou slapen. Op die manier moest Ezra maar drie dagen per week naar de crèche, leerde hij zijn familie kennen en konden mama en papa af en toe een datenight inplannen. En eerlijk is eerlijk, in het begin keek ik uit naar die twee avonden. Weer even helemaal ontspannen in bed kruipen, je geen zorgen hoeven maken over hoe vaak hij deze nacht weer zou wakker worden. Gewoon die mama-modus even op slaapstand. Maar als ik dan gaandeweg andere mama’s hoorde praten over hoe hun kabouter van acht voor het eerst in haar leven ergens anders ging slapen en dat zij, als mama, dat toch wel een grote stap vonden, bekroop me al snel een gevoel van schaamte. Wat voor moeder kon nu genieten van het feit dat haar vier maand oude zoontje twee nachten per week niet in het bedje naast haar lag?

En natuurlijk doe ik hem weg omdat ik in de ochtend geen tijd heb om de rit over en weer te maken en nog op tijd op het werk te geraken. En natuurlijk vindt Ezra het leuk om op logement te gaan. Maar toch.

Hoe verantwoord ik dan dat ik hem daarbovenop af en toe in het weekend een middagje afzet bij familie, meter of peter? Of dat ik hem de komende twee jaar waarschijnlijk wat vaker zal moeten wegbrengen omdat ik moet studeren of omdat de deadline van een paper heel snel nadert?

Soms betrap ik mezelf erop dat ik na twee jaar nog steeds gestresseerd geraak van gewone dagdagelijkse dingen als Ezra erbij is of als ik hem mee moet nemen naar een doktersafspraak (hij heeft een grote angst van dokters). Dat er “goede” dagen zijn waarop ik denk “I got this shit”, maar dat er ook dagen zijn waarop Ezra een kleine, energiezuigende sfeerspons lijkt.

Tegelijkertijd besef ik ook dat ik dat type mama ben en wellicht altijd zal blijven. Ik heb die tijd zonder mijn kleintje echt nodig. Om te kunnen rechargen. Als mama geniet ik 200% van de quality time met Ezra. Als zijn oogjes beginnen te fonkelen wanneer ik beloof om naar de speeltuin te gaan, doet hij mijn hart smelten. Als mijn hij zegt “mama, mooi”, laat hij me stiekem een traantje wegpinken van emotie. Als Enya geniet ik echter ook minstens zo hard van een All-You-Can-Eat-Sushi date night met Yannick, een solo uitstap naar Antwerpen of zelfs een woensdagmiddag spenderen met mijn neus in de boeken.

Enya