Mama zijn. Wat het echt inhoudt.

Soms voel ik me zo vreselijk moe. Soms zelfs op dagen wanneer Ezra zich als het perfecte peutertje heeft gedragen. En als Yannick dan na een lange werkdag vraagt, “en hoe was het vandaag? Is hij flink geweest?” Durf ik niet bekennen hoe moe ik ben. Want uiteindelijk heb ik niet te klagen, toch? Ik had net een hele dag quality time gehad met een prachtig kereltje.

Maar het zorgen voor en spelen met, is eigenlijk niet wat het mama-zijn zo vermoeiend maakt. Het is de mental load. De constante beslissingsdruk, het eeuwige geplan, mij zorgen maken om. Hersenen die overuren draaien terwijl mijn lichaam al lang de handdoek in de ring heeft gegooid. En terwijl Yannick echt zijn best doet en hij erkent dat ik meer ‘huishoudelijke taken’ op mij neem, slagen we er vaak niet in om het andere onzichtbare en onmeetbare denkwerk eerlijk te verdelen.

Om een voorbeeld te geven, Yannick‘s boodschappenlijstje bestaat uit:

- wc-papier

- pikante salami worstjes

- sandwiches

- alle benodigdheden die ik zeg dat hij moet meebrengen. Met het zeer transparante principe. Niet gezegd, niet gekocht.

Alle andere 1000 dingen die gekocht, gehaald, gewassen, ingepland, uitgelegd, opgehangen, weggedaan, opgeruimd en onthouden moeten worden, vallen blijkbaar onder de taak van de CEO van ons gezin. Een functie waar ik nooit voor gesolliciteerd heb, waarvoor het überhaupt onduidelijk is of ik wel over de juiste competenties beschik. Ik doe vaak maar wat. En soms loopt het helemaal mis. Zoals die ene keer dat Ezra in een zwemshort naar de crèche moest want mama was zijn broekjes vergeten wassen. En net op die dag, trekken ze een foto voor Moederdag. Prachtig. Echt prachtig. Of die andere keer dat we ons op het laatste nippertje herinnerden dat we uitgenodigd waren op een feestje. En hopeloos te laat aankwamen. Mama had de gezamenlijke agenda niet up-to-date gehouden. Oeps!

En het zinnetje, “je had het toch kunnen vragen?”, wordt hier dagdagelijks op repeat gespeeld. Maar alsjeblieft, moeten vrouwen/vriendinnen/mama’s/moeders dit echt vragen? Ja, natuurlijk. Wacht, laat me dat ook nog even op mijn eindeloos to-do lijstje zetten. Maar eerlijk is eerlijk. Ik weet dat het ook mijn eigen schuld is. Dat ik de mental load draag omdat ik vind dat ik het echt beter kan. In mijn diepste binnen weet ik, dat als ik het niet zou doen en gewoon maar zijn gang zou laten gaan, we er alle drie niet van zouden doodgaan. Oké, misschien aten we dan elke dag pizza in onze zwembroek. Maar de wereld zou wel blijven draaien. De liefde in ons gezin zou even groot en tastbaar zijn.

En er zou wc-papier zijn.

Enya