Is eentje geentje?

Toen Yannick en ik beslisten om voor een kindje te gaan, heb ik hier niet lang over nagedacht. De implicaties van onze beslissing, de impact die het zou hebben op ons leven en op onze relatie. Zelfs op ons als persoon. Ik was van mening dat als je over een ingrijpende beslissing te lang nadenkt, er 101 redenen zijn om het niet te doen. Je bent nog jong, je bent ambitieus, je wilt nog reizen, je hebt niet genoeg plaats, geen tijd, je wilt jouw impulsieve levensstijl nog niet opgeven, het kost te veel, het is te warm, het is te koud,...

Soms moet je gewoon springen. En of we dat deden.

Net getrouwd, ons huis was verre van af (lees: Één slaapkamer. That’s it.), ik had net promotie gemaakt, Yannick werd zelfstandig en financieel was het niet ons beste uur.

Ik heb nooit één seconde spijt gehad. Of misschien op dat ene moment na, vlak na de bevalling, toen ik dacht nooit meer pijnloos naar het toilet te kunnen gaan. Toen misschien.

Tijdens de zwangerschap, bespraken we ook al baby numer twee. Wilden we dat? Ja, leuk. Een broertje of zusje! Wanneer zou die er komen? Als Ezra naar de kleuterschool zou gaan. Dat zou ideaal zijn. Om redenen die ik me nu niet meer herinner.

Na de bevalling, veranderde mijn antwoord. Nooit! Never! Jamais! Een tweede? Dat andere mensen maar babies maken. I am done. Uiteraard waren dat de emoties en de hormonen van dat moment. En ik denk dat elke mama, die gedurende de eerste drie maanden ongeveer drie uur per nacht slaapt en geen sadomasochistische trekken heeft, mij bijtreedt in mijn antwoord.

Maar ons geheugen is een gek beestje. Het laat ons slechte herinneringen, en vooral het gevoel van dat moment, beetje bij beetje vergeten. Iets met tijd heelt.

En stilaan begon de deadline van de kleuterschool dichterbij te komen. En werd het onderwerp onvermijdelijk. Wat doen we ermee? Met dat tweede? Bovendien schept één kindje krijgen ook verwachtingen in je omgeving, want af en toe werd de vraag “En wanneer komt er een tweede?” gesteld. Alsof een gezin met één kind onaf is. Alsof eentje geentje is, zelfs als het over kinderen gaat.

En eerlijk is eerlijk. Ik weet het niet. Of ik er nog eentje wil. Want nu ben ik al mama en moet ik wél denken aan de consequenties van zulke ingrijpende beslissingen. Dat ben ik mezelf verschuldigd. Dat ben ik Ezra verschuldigd.

Ja, een baby is schattig en ja, een broer of zus is vaak een grote meerwaarde en ja, je hebt alles al eens een keertje gedaan en je hebt meer zelfvertrouwen en ja, als andere koppels het kunnen, kunnen wij dat ook en ja, mijn hart zou groeien om plaats te maken voor een tweede zieltje.

Maar zie ik het wel zitten om alles terug van nul te beleven? The good, the bad and the ugly? Om een extra laagje druk op mijn relatie te leggen? Om mijn aandacht voor Ezra te moeten halveren? Om financieel opnieuw te beginnen rekenen?

We hebben onszelf voorgenomen om de druk van onze schouders te nemen. Om gewoon nu nog niet te beslissen. Om even aan onszelf en onze andere doelen te denken. Een aantal jaar te leven en lief te hebben. En dat helpt.

Want wat als ik nu zou moeten belissen?

Dan is mijn antwoord: “Ik vind het goed zo. Zoals het nu is. Met ons drie.”