Grenzen stellen, come again now?

Toen ik pas bevallen was, ging ik naarstig op zoek naar informatie over hoe dat moeder-zijn juist in elkaar zat. Naar een handboek, een leidraad, iets om me te zeggen hoe ik een goede mama kon zijn. Want, potverdikke, wat kwam er veel bij kijken. Jammer genoeg is er nog geen genie opgestaan die die waarheid heeft kunnen neerpennen.

Velen wagen zich toch aan advies. En geven goed bedoelde raad. Er bestaan 100 meningen. Over inbakeren, borstvoeding, skinnen en slaaptraining. Over verse biovoeding, tutjes, schermtijd, snoepgoed. Over opvoeden en belonen. Over zoveel. Soms nuttig, soms totaal overbodig of zelfs kwetsend.

Ondertussen weet ik bijvoorbeeld dat je een baby jonger dan zes maanden niet kan verwennen. Een perfect advies als je het mij vraagt. Zelfs al zou de baby begrijpen wat verwennerij is, het geeft je als mama een free pass om je baby op te pakken, te knuffelen, te voeden wanneer jij voelt dat dat nodig is, niet wanneer een schemaatje dat beweert. Het is eigenlijk gewoon een synoniem voor, ‘Moederinstinct is er om op te vertrouwen!’. Heerlijk.

Zelf probeer ik andere mama’s zo weinig mogelijk advies te geven. Wat weet ik er nou van? Wat weet ik nu wat werkt voor een baby die niet de mijne is en over wie de eigen mama zo veel meer kent? Ik ben per slot van rekening vaker een voorbeeld van hoe het niet moet dan wel. Ik heb het persoonlijk heel moeilijk om grenzen te stellen. Over het algemeen, maar vooral wanneer het baasje Ezra heet. En het ergste is, op het moment dat hij mij rond zijn charmantste vingertje windt, heb ik dat ZO HARD door.

Zo krijgt hij het altijd gedaan om vijf minuten langer IPad te kijken, mag hij heel vaak na een koekje, ook nog een snoepje, hoeft hij de twee minuten regel bij het tandenpoetsen niet na te leven en krijgt hij medio november nog een ijsje als hij daar zin in heeft.

Een kleine anekdote.

Ezra weet verdomd goed waarvoor het potje dient. Maar Ezra is - net zoals mama en papa eigenlijk - liever lui dan moe en denkt vaak waarom moeilijk als gemakkelijk ook kan. Hij zal zijn boodschap liever ophouden tot het moment dat hij zijn ‘nachtluier’ aandoet dan op het koude potje te moeten gaan. Dus inventief als ik ben, koppel ik sinds deze week een beloning aan een plasje. Werkt super. Ezra ging gisteren enthousiast zitten en deed welgeteld één druppel pipi. Dankuwel, voor dat snoepje moeder! Geen enkel probleem op zich, ware het niet dat hij 10 minuten later op zijn verschoontafel al gniffelend zei, “Ezra pipi pamper”.

Meester manipulator has entered the building.

Ik kan je verzekeren, op dat moment voelde ik me als moeder zo beduveld. Zo beetgenomen. Maar tegelijkertijd ook stiekem trots dat mijn kind toch eigenlijk wel een slimmerik is en geef ik hem een mentale high five. Wat doe je ook op zo’n moment? Word je nog boos? Probeer je het nog uit te leggen? Begrijpt hij dat wel? Negeer je het gewoon?

Ik neem mezelf voor om strenger te zijn, meer op mijn strepen te staan. Niet meer te vaak toe te geven. Voor Ezra’s bestwil. Maar, naast zoveel andere dingen, zal ik ook hierin moeten groeien want dit zit niet in de aard van dit beestje.

En ergens wilt mijn brein gewoon nog niet aanvaarden dat mijn baby geen 6 maanden meer is. En hé, (meestal) is dat oké!