“ Ezra zeg eens ‘Viva Valencia’ ”, “ Neen ”

We zijn terug thuis. Kan iemand mij de zakdoeken even aangeven? Of een krat sangria voor de deur zetten? Dan kan ik een potje huilen.

Oké, ik begin bij het begin. De luchthaven.

Slimme ouders dat we zijn, bestelden Yannick en ik priority tickets mét voor elk van ons twee stuks handbagage. Een kleine meerprijs, maar hé, geen gedoe met ingecheckte koffers. Maar hier komt mijn eerste tip.

Do not make the same mistake!

Twee volwassen, met elks twee handen. Drie trollies, twee kingsize rugzakken, een buggy, een handtas en een peuter van twee die toch wel liever wilt stappen dan in de buggy wilt zitten (en laat die Starbucks koffie of het zakje van de duty free shop maar al). Ik verzeker het, er zijn minstens 4 handen te kort. Minstens.

En waarom helpt niemand een mama haar handbagage te dragen als haar peuter van twee net een “momentje” krijgt op de trap naar het vliegtuig? Was ikzelf ook zo onoplettend? Een gemeende sorry aan alle ouders die ik in mijn korte leven al ben gepasseerd zonder een helpende hand toe te steken! Toch ook credits aan ons. We zijn zonder kleerscheuren op het vliegtuig geraakt.

Het vliegtuig.

De vlucht naar Valencia duurde maar twee uur. En op zich waren we goed voorbereid. iPad en chips. Topcombinatie. Ezra vond het allemaal best spannend en was zijn charmantste zelf naar alle medepassagiers. Behalve het personeel. Daar was hij bang van. Geen reden tot stress, toch?

Maar hier komt een tweede tip. Verschoon uw kind vóórdat je op het vliegtuig stapt. Wij hadden hier te weinig tijd voor (om redenen waarover ik niet verder wil uitwijden. Iets met ijs, wafels en frieten). Volgens mij hebben de ontwerpers van vliegtuigen geen kinderen of waren hun kinderen op hun 12 maanden al zindelijk. De verschoontafel was namelijk zo smal dat Ezra als een banaantje moest gaan liggen. Echt letterlijk (Kan ik de factuur van de osteopaat doorsturen naar de luchtvaartmaatschappij?). Ik weet niet hoe maar na een kwartier was de nieuwe pamper eindelijk aan en konden we weer terug naar ons plaats. Dit terwijl Ezra heel luid riep “Papa! Kijk is, kaka weg!”. Ongetwijfeld de mamaversie van een walk-of-shame. De citytrip.

Valencia is een kindvriendelijke bestemming. Van een oude binnenstad, naar een groot park, naar een hypermodern gedeelte met prachtige musea, naar een mooie zoo en naar een strand en een haven. Voor elk wat wils. Dit had ik op voorhand al opgezocht omdat ik niet goed wist hoe gemakkelijk Ezra zijn dagindeling kon aanpassen aan het hele citytrip gebeuren. Maar wat dat betreft heeft Ezra zich echt als een kampioen gedragen en konden we gewoon de dingen die op ons verlanglijstje stonden, bezoeken.

We bezochten het Océanografic (grootste aquarium van Europa) en het Bioparc (zoo in de top 10 mooiste dierenparken van Europa), wandelden we door het Turia park, namen we een kijkje in de binnenstad en konden we zelfs gaan lunchen en zijn we één keer gaan uiteten. We waren zelfs - per ongeluk - getuigen van de regionale feestdag van Valencia. Die valt op 9 oktober. Een dag vol optochten, muziek en vuurwerk.

Hierbij aansluitend kan ik misschien mijn derde tip meegeven. Hou rekening met het Spaanse ritme. Spanjaarden houden nogal strikt vast aan hun siësta en gaan meestal pas dineren rond 21.00u. De meeste restaurants gaan daarom ook pas open rond 19.30u en dan ben je overduidelijk “een tourist” als je op dat moment al binnenstapt. Jep, that was us. Maar met een peuter van twee, is laat eten gewoon geen optie. Tenzij je een droomkind hebt dat slaapt in een buggy. Dan wel.

De quality time.

City trippen met een twee-is-neen peuter is niet altijd evident. En het aantal “instagramwaardige kiekjes” zijn beduidend lager door de vele tantrums van Ezra (en af en toe eentje van mama. En van papa.) Als ouder leer je wat losser te zijn met bepaalde regeltjes en gewoon de dag, het uur, het moment te nemen hoe het komt. Maar hoe je het ook draait of keert, het is ook quality time met een grote Q. Je maakt herinnering met elkaar, over en voor elkaar. En dat pakt niemand ons meer af.

Dus als je nog zou twijfelen om met je peuter te vertrekken. Gewoon doen en go with the (Spanish) flow. Viva, Valencia!

Enya