Als die donkere wolk toch een 2e keer komt. Vergeef me, kleintje.

Hoi kleine lieverd,

Papa en ik bouwen aan die extra looping van onze rollercoaster. Eigenlijk is bouwen niet helemaal het juiste woord. Want jij, jij bent die extra looping. Spannend, nieuw, en ook wel wat beangstigend. Tegelijk is het wel dezelfde rollercoaster. Onze rollercoaster, enkel wat langer, wat intenser.

Jij weet dat niet, maar toen die eerste looping eraan zat te komen in onze rollercoaster, jouw grote broer, was ik zo enthousiast en had ik hoge verwachtingen. Van het moederschap en de liefde, van het leven met een baby. Ik was verliefd op mijn bolle buik en die stompjes die ik erin voelde. Ik was trots op mijn lichaam. En paradeerde graag met aanspannende jurkjes. Net zoals nu met jou zo ongeveer. Die slobbertrui tijdens mijn thuiswerk even buiten beschouwing gelaten.

Maar jongens toch, wat speelde mijn hormonen en mijn gevoel een ziek spelletje met mij. Want hetgeen waarvan ik verwachtte dat “puur natuur gewoon vanzelf zou komen”, kwam niet. Niet na een uur, een week, zelfs niet na een maand. En dat maakte me onzeker, zo verdrietig. Wat was er mis met mij? Wat deed ik verkeerd? En misschien nog belangrijker, waarom ken ik niemand die hetzelfde voelt of heeft gevoeld?

Oh, lief mannetje van mij. Wat hoop ik dat het deze keer anders zal zijn. Maar ik ben bang, eigenlijk als de dood dat het niet anders, maar exact hetzelfde zal zijn. En dat ik jou tekort zal doen. Dat ik niet de mama zal zijn die jij verdient, vanaf het eerste uur.

Ik lees dat postpartum depressies (ik haat dat woord) ook sneller terug kunnen komen als je het al eens doormaakte. Geruststellend. NOT!

Maar ik ben bewust, bewuster en alerter dan de eerste keer. En ik heb hulp voor ons ingeschakeld, lieve vriend. Professionele hulp. Van een vroedvrouw en kraamzorg. Ik maak die eerste weken minder eenzaam. Het is geen garantie, dat weet ik, en dat spijt me ook. Maar ‘t is al iets, toch?

En moest het toch fout gaan in het begin, dan kan ik je alvast dit beloven. Omdat ik het bij jouw broer al ervaarde, het komt écht. Ik zal je graag zien. Ik zal van je houden. Oneindig veel. Tot de sterren en terug. Misschien niet meteen, maar wel zéker. We moeten dan gewoon een beetje geduld hebben. Sorry als ik ook deze keer moet groeien en rouwen om wat niet meer is. Het ligt niet aan jou, het ligt aan mij. En in ons geval is dat geen cliché.

Je zal nooit mijn eerste zijn. Nooit de zoon die van mij een mama maakte. Je bent mijn tweede, de kleinste. Maar misschien is dat wel een voordeel. Want jij krijgt een mama die haar eerste vuurdoop al doorstond, die zelfzeker is, die de chaos in haar hoofd al eens wist te temmen.

Een mama die weet dat die looping, hoe beangstigd ook in het begin, na een paar keer toch vertrouwd wordt. Dat de high die je krijgt van je rollercoaster sowieso komt. Verslavend en boven al de rest, explodeert in liefde.

X

Mama